Ik heb altijd het gevoel gehad dat schrijven een beperking van mijn wijze van uitdrukken is. Het gaat er bij mijn schrijven niet om beelden op te roepen, dat is te eenvoudig. Tekst was voor mij te eenzijdig; roman of essay, voor mij hetzelfde. Schilderen bracht vervolgens geen uitkomst, illustreren des te meer. Mijn eerste ‘boek’ 'Het Land waar Qamelen Zijn’, was een boude poging om grafische en geschreven kunst te combineren. Gedichten die gepenseeld waren, verhalen geschreven met wrijfletters; het geheel deed origineel en fris aan, hoewel chaotisch. Het was een escapistische bundel van dichtwerk, verhalen en stukjes gelardeerd met tekeningen en grafische probeersels. Edoch, het vond geen uitgever en geen navolging. Andere pogingen om mijn schrijfsels te publiceren bestonden uit het tijdschrift Cold Magazine, wat in de productiefase bleef steken (maar wat een fraaie gedichten, artikelen en plaatjes). Cold Magazine was een poging om een literair tijdschrift uit te geven dat daarbij en daarnaast essays en wetenschappelijke artikelen bracht, overgoten in een grafische stijl die deed denken aan de Jugendstil en evengoed aan DADA. Experimenteel en gedurfd. De grenzen verkennend.
Een voorbeeld van dit soort werken is mijn essay Mediamozaïek wat ik op Scribd publiceerde, http://www.scribd.com/doc/58886682/Mediamozaiek Hoewel de illustraties daarvan niet van mijn hand zijn en ik er maar weinig voor heb geschreven; het meeste is copy and paste.
Heden ten dage zijn deze probeersels al wat rest, en zelfs dat niet. Het grootste deel van mijn tekeningen en schilderijen zijn ooit door een overijverige woningbouwvereniging weggegooid. Mocht iemand energie, tijd en geld erin willen steken dan verstrek ik de informatie waarmee ze voor enkele miljoenen aangeklaagd kunnen worden. Tot dan blijft het een vorm van cultuurbarbarisme waar zelfs de Nazi’s met hun entartete Kunst geen brood van lusten. Nederland is het enige zogenaamd beschaafde land ter wereld dat al vijfenzestig jaar zijn kunstenaars niet erkend en complete onbenullen tot kunstenaar verheft. Dat culmineert erin dat worstelende kunstenaars door woningbouwverenigingen uit hun huis worden gezet en hun kunst vernietigd, want geloof mij, ik ben niet de enige die dit overkomen is.
Het knaagt binnenin mij. De kunst knaagt om naar buiten te komen. Ik heb plannen voor een geschilderd kinderboek. Een soort pulp voor kinderen van 5-9, waarin de hoofdpersoon, Paluma paléte, avonturen beleeft en rare dingen meemaakt op zijn reizen. Nonsensrijm vormt de hoofdmoot van de verhalen, hopelijk begrijpbaar voor de kinderen. Werktitels zijn tot dusver:
· Paluma prinkelt de maan
· Paluma past poest pietert
· Paluma en de wijze uiwlen
Het mooie hieraan zijn de rode krinkels die Word onder bijna elk woord van deze boeken zet, aangezien het voor het grootste deel nonsens lijkt. Het moet wel begrijpelijke nonsens blijven, vandaar veel verdubbelingen van de laatste letter: ONDERR, BOVENN, wat er komisch uitziet. Uiwlen met een W is fonetisch ook nog begrijpbaar. En wat past poest en pietert betekent mag ieder voor zich weten. Toch maar die rode krinkels van de Word spellchecker uitzetten. Dat leest zoveel makkelijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten